“De dag van het misbruikte kind” dat was de voor haar een zeer beladen titel van de dag die georganiseerd werd door de Stichting Revief die opkomt voor mensen die als kind misbruikt zijn geweest. Een prachtig platform waarin heling mag gaan plaatsvinden door de helende invloed van lot genootschap, maar vooral door jezelf weer de kracht terug te geven waar je als kind altijd recht op hebt gehad maar, waarvan je aannam, dat het je werd afgenomen door het misbruik.
Met bonzende, hartslag en knikkende knieën ging ze op pad. Eigenlijk zou ze nu het liefste niet gaan, maar ze wilde zichzelf de kans niet ontnemen om het te proberen want dat had ze al te vaak gedaan, zichzelf kansen ontnomen…
Dagboekfragment
1e dag van het misbruikte kind voor mij.
Dat kind dat nu ineens in het licht komt te staan ik ben nerveus.
Mijn maag werkt tegen en er zijn de nodige “hobbels” geweest, qua communicatie
Mail die, alsmaar, niet aankwam, maar nu zit ik in de trein.
De trein die me brengt waar vele mensen zich “laten zien” als “misbruikt”.
“Het glazen huis” dat ik schreef gaat mee.
Zó voel ik mij nu precies.
Als in een glazen huis.
Lieve Engel van de Goddelijke Wijsheid sta mij bij.
Ja, er kwam wel even een opstandig meisje in haar los, allesbehalve een slachtoffertje. In de trein naar Driebergen Zeist werd ze zelfs een beetje boos, ook nieuw voor haar. Ze schreef losse stukjes naar aanleiding van hoe zij zich voelde of waar zij zich bevond.
Dagboekfragmenten
Wat me ineens boos maakt als ik naar buiten kijk, naar de Enka, waar mijn opa werkte, de vader van mijn vader, is het GENIEP!!
Het geheim dat nooit “gezien” mocht worden!
Vandaag wordt het “gezien!”
Ik reis door naar Veenendaal; “Land van God” noemde ooit iemand het!
Voor mij niet . Voor mij is de enigste God die ik ken die God die mij “ZAG!”
Die mij niet , nee, nooit, wegstopte als ik wilde laten zien wie ik was
Onmacht lijkt zich van mij meester te maken, maar ik ken hem, de onmacht, die is geniepig!
Van de onmacht mag je niet bestaan.
Van de onmacht wordt je bestaansrecht afgenomen bij de poort tot leven. Au!
Mistig, is het onderweg
MISTIG..
Er gebeurt veel maar je blik is niet wijds, maar vertroebeld.
Mis ik iets?
Mistig ik een misdaad die niet gezien is?
De lucht wordt dikker, nog dikker en dichter en het zicht is onzichtbaar.
Net als het misbruik; onzichtbaar, maar toch zó aanwezig.
Kijk uit waar je loopt want voor je het weet loop je in de valkuil van pijn.
Dravers zijn mijn gedachten.
Dravers over de steppe maar wel in een diepe mist, niet in vrijheid, in diepe, witte, mist.
Dravers in de mist van de waarheid, die als een deken de boel onderdekt.
De zon komt door .
De mist trekt op, of toch niet?
Gezichtsbedrog, van het eerste uur, de zon die de mist verdrijft?
Haha om je rot te lachen, de zon kan de mist in je ziel niet verdrijven.
Die komt daar niet….
Beestjes in de wei..
Herfst……
Hebben ze het niet koud?
Is het niet te nat voor ze?
Voelen ze zich niet alleen?
Hebben ze pijn, verdriet?
Ach, het zijn maar beestjes in de wei…
Ze zijn niet mij….
De GROTE STAP de wereld in..
Laat me zien maar, wil weg kruipen…
Spreek me uit, maar wil zwijgen…
Geef me over, maar wil vluchten…
De GROTE STAP terug naar huis…
dat nooit een thuis was…
Bomen langs de treinbaan..
De klik van het toilet..
Een krakende deur..
Alles beweegt..
De deur kraakt opnieuw…
Voetstappen op de trap…
De deur opent….
Alles beweegt….
Behalve ik….
Daar eenmaal aan gekomen kwam er een soort van vrede over haar. Zij kon altijd weg, dat voelde ze, maar ze hoefde niet meer weg, het was goed zo. Ook merkte ze dat ze aansluitende contacten meed omdat ze niet beïnvloed wilde worden door meningen van anderen, ze wilde zelf ontdekken en ervaren hoe dit voor haar was. Ze liet de verhalen bij degenen die ze vertelden. Dat was ook nieuw voor haar. Ze hoefde niet meer constant “aanwezig” te zijn om te troosten te zorgen of zich verantwoordelijk te voelen. Wauw wat was dat een opluchting! En tevens een gevoel van overwinning, Eindelijk kon ze nu ergens zijn zonder zich verantwoordelijk te voelen voor van alles. Eindelijk kon ze de zorg loslaten en voor zichzelf zorgen en dat deed ze ook. Dat deed ze door bij de “vampjes” weg te blijven. De mensen die energie vreten door je te overspoelen met hun verhaal of van alles van je vragen wat ze niet kon geven maar ook niet meer wilde geven. Daarin was ze uitgegeven dat bleek vandaag heel duidelijk en ze vond het niet eens erg.
Af en toe stond ze gewoon fijn even alleen met zichzelf te zijn en dat was ook prima. Eigenlijk merkte ze dat ze best goed gezelschap was voor zichzelf en dat deed haar goed. Al met al verliep de dag beter dan ze ooit had durven dromen want ze ging mee op de golven zonder erin te verdrinken, ze liet zich meevoeren door het water van de gesprekken of de aangeboden stof maar stapte er af en toe ook gewoon uit om aan het strand van de rust even tot zichzelf te komen.
Eigenlijk was de grootste winst van deze dag dat ze ervoer dat ze voor zichzelf kon zorgen op een warme, sociale manier die haar toch bracht naar hetgeen ze nodig had; tijd en rust… Mooie gesprekken heeft ze gevoerd en toch heeft ze er zichzelf niet door laten vervoeren of zelfs laten ontvoeren, ja, ze heeft winst geboekt dat is duidelijk. Ze is er klaar voor! Ze is er klaar voor om er te kunnen zijn zoals God bedoelt heeft; aanwezig maar niet opgaand in het proces. Ze is er aan toe haar passie een plek te geven in de wereld. COMPASSIE!! Passie met gepaste afstand waardoor ze haar werk nog beter zal kunnen doen. De oude pijn zal haar niet meer in de weg zitten, die is meegevlogen met de rode ballon om gewassen te worden door het hemelwater en terug te komen bij haar als bloeiwater voor de volgende fase van haar leven.
Er was een “Verwendag” geweest van Revief. Die had ze gemist maar vandaag voelde ook als een verwendag, want ,ondanks dat ze ooit 33 jaar echtgenoot was van een “Hoofd Keuken” en heus wel het nodige voorbij had zien komen aan gerechten en hapjes, was ze nu onder de indruk van de heerlijkheden die hen aangeboden werden. Salades waaruit de gezondheid spatte met hun prachtige kleurenpaletten. Broodjes die zo op een schilderij konden, en vooral de integere manier van aanwezigheid van het personeel maakte dit deel van de dag een Hartelijk Welkom. Je voelde de waardering door alles heen en dat stemde haar diep dankbaar.
De omgeving was prachtig vooral nu in de herfst waarin alles zo vol van warme kleuren afscheid neemt van het seizoen dat geweest is de zomer. De zomer waarin ze zo geworsteld heeft met zichzelf en de glazen wand die er leek te zitten tussen haar en haar familieleden. De weg lijkt opengemaakt naar nieuwe wegen en één van die wegen daarop vond zij zichzelf terug; een bospad, met rood met witte paddenstoelen, hoge wiegende bomen, vochtig mos. De geur van de herfst de zon die door het bladerdak haar tegemoet kwam in stralen die ze wilde omarmen en daar liep zij met haar geschenk; een rode hartjesballon….
Voor haar het teken van liefde en tevens loslaten want nu ging ze in liefde loslaten…
Ze wandelde naar een prachtige open plek waar de zon goed zichtbaar was en de hemel openbrak voor haar ogen en liet de hartjesballon gaan met de woorden; ‘Dankjewel voor alles wat je mij gegeven hebt en de groei die ik daardoor heb meegemaakt. Nu is het jouw tijd je mag gaan, je mag dansen op de wind je mag richting God, de Hemel, je bent vrij!
De ballon aarzelde geen moment en zocht haar weg langs de grote oude bomen die haar nawuifden en danste de Hemel in het mooie blauwe luchtruim waarin ze de vrijheid proefde de vrijheid die het Kind, dat beneden de ballon nakeek, had ontvangen…
Met glinsterende ogen keek ze de hartjesballon na die vrolijk verder danste de wijde wereld in richting het hemel dak en het sterrenstelsel , fier opgelucht, open en vrij, vrij, vrij… Ze kwam terug uit het bos als een licht elfje, bijna dansend, binnenpretjes en glinsteroogjes. Zij was het kind dat de ballon uitzwaaide, zij was de ballon, zij was het bos, zij was alles…. De lichtheid van de ballon maakte haar licht en de kleur rood liet haar aarden terwijl ze meedanste door het luchtruim met de hartjes ballon; zij was Hemel en Aarde..
Met je voetjes op de grond en je hoofdje in de Hemel, dat was wie zij was als kind…
En nu vandaag heeft ze haar voetjes terug gebracht op Moeder Aarde en is van Harte Welkom!