In alle vroegte gaat de wekker, een ochtendmens ben ik nooit geweest. Maar vandaag is het iets minder erg want vandaag is de dag van het misbruikte kind! Ik ben blij dat we na alle vergaderingen en voorbereidende werkzaamheden, vandaag een mooie dag gaan maken. Met ons team, van en voor alle lotgenoten die als kind seksueel misbruik hebben mee gemaakt. De autorit er naartoe is mooi ondanks het sombere weer. Bij de Horst aangekomen landen we met het team tijdens het heerlijke ontbijt. Heel fijn om op een rustige manier te starten. Hierna gaan we dan naar de lokatie waar het vandaag allemaal plaats gaat vinden.
We hebben goede hoop dat het zonnetje wil doorkomen vanochtend en dus gaan we tussen wat spatjes regen in, de deelnemers buiten ontvangen. Druppelsgewijs komt iedereen het terrein op, sommigen van hen met een grote glimlach, anderen met spanning op het gezicht. Een fijn weerzien van verschillende deelnemers die er voorgaande jaren ook bij waren.
Rosemary opent met een lied wat zij zelf schreef; “ Break the silence” Je kunt een speld horen vallen in de zaal. Wat doet ze dat goed! Let de healing begin!
Wanneer iedereen voorzien is van een kop koffie of thee gaat het programma van start. Stefanie heet alle aanwezigen welkom, ze benadrukt dat iedereen alhier stuk voor stuk dappere mensen zijn. Dapper omdat we toegeven dat het misbruik is gebeurd, daarmee kijken we de waarheid aan en stoppen we met het bagatelliseren. Het maakt minder eenzaam uiteindelijk. En dat is precies wat ik hierbij voel. Het raakt me om dit te horen, want inderdaad. Alleen al het aanwezig zijn hier, tussen allemaal lotgenoten, het blijft bizar vind ik. Een blik is genoeg om te begrijpen. Hier zijn betekent voor mij inderdaad dat ik het aankijk, hoe moeilijk ook. En tegelijkertijd voelt het ook kwetsbaar, want als je hier bent dan betekent het dat je ooit bent misbruikt. En ja, daar zit hoe dan ook schaamte op, in ieder geval als ik voor mezelf spreek. Dus wij, die hier zijn, zijn allemaal dapper. Het is er allebei en bestaat naast elkaar, voor mij dan. Maar dan wel in een warm bad van Revief en niet alleen.
Mariel, één van de workshopgevers is vandaag jarig en dat wordt niet vergeten, ze krijgt een cadeau ze wordt toe gezongen.
Dan gaat de lezing van start; Evi Victorine van Ingen-Henderikx komt naar voren. Ook zij is zichtbaar gespannen. Ze durft het ook te benoemen. Ik vind haar nu al stoer. De zin “Kracht in kwetsbaarheid” komt in me op. Als klein meisje schreef ze in haar dagboek, schrijven is zoveel makkelijker dan spreken. Voor velen van ons herkenbaar denk ik. Uiteindelijk zal haar autobiografie volgend jaar uitgegeven worden. Ze vertelt vanuit haar lichaam, regelmatig geëmotioneerd, een stukje van haar verhaal. Inspirerend voor velen. Ze rondt af met de volgende zin; ‘De plek van de verwonding is de plek van de heling’
Na een korte pauze starten we met de rozen ceremonie. Opeens zijn de spatjes regen veranderd in een flinke regenbui en dus besluiten we noodgedwongen om het binnen te houden. Met deze ceremonie hebben we als volwassen persoon aandacht voor het misbruikte kind in ons. Terwijl Ellen het woord voert denk ik aan wat ik wil zeggen bij het terugzetten van mijn roos. Ik weet het niet en voel me blanco en gespannen. Dit is niks voor mij (denk ik). Een twintigtal deelnemers zeggen in zichzelf of hard op voor wie ze de roos in de vaas zetten. Ik hoor dat er iemand zegt dat hij de roos neerzet voor alle kinderen die op dit moment worden misbruikt. Een ander zegt dat de roos voor alle partners is van de mensen die zijn misbruikt want zij vormen met elkaar ook een lotgenotengroep. Het is al met al een mooi ritueel, het zorgt voor kippenvel.
Na een heerlijke lunch gaat het middagprogramma van start. Een zeven tal workshops gaan verzorgd worden door een groep enthousiaste vrijwilligers. De deelnemers gaan in groepen van tien personen de workshop van hun voorkeur volgen. Van stembevrijding en partnerworkshop tot de wind door je haren voelen op de motor. Het kan allemaal.
Weerbaarheid is de naam van de workshop die ik mag bijwonen. Verzorgd door Eric en Christa, zij leiden deze workshop voor onze doelgroep niet voor het eerst. En dat is te merken. Op een rustig tempo gaan we van start. Na een korte introductie gaan we eerst maar eens opwarmen, het magische is dat het opwarmen zorgt voor een leeg hoofd. En dus is er ruimte om te luisteren naar de instructies van de verschillende technieken. Desondanks is het zwaar, ik vind het zwaar. Iedereen doet vol overgave mee en wanneer iemand iets moeilijk vindt, op wat voor een manier dan ook, merken Eric en Christa dit direct op. Dit helpt. Gedurende de workshop ontstaat er iets meer vertrouwen merk ik. Vertrouwen in de trainers maar wat nog belangrijker is, vertrouwen in mijn eigen kunnen. Het laatste onderdeel is het doorbreken van een houten plankje met je blote vuist. De plankjes worden uitgereikt en met een watervaste stift maakt iedere deelnemer de volgende zin af; Ik breek met…. Er wordt benoemd dat er ook nog dunnere plankjes zijn. Ik zucht van opluchting. Voor mij voelt het als een escape want ik ben er van overtuigd dat mijn plankje echt niet zal breken. Maar ik vergis me want het plankje gaat zeker doormidden. Gaaf! Ik breek met ‘wat is geweest’ in de ruimste zin van het woord. Het mooie vind ik dat Eric ieder plankje hardop mocht voorlezen. Daar uit blijkt dat de groep na twee uur al veilig genoeg was geworden. Heel bijzonder. Het warme bad van Revief helpt mee, met het delen van onze struggles. Door een troost te zijn. Terwijl een aantal deelnemers zeggen dat ze het gebroken plankje mee naar huis nemen, wil ik het graag daar laten. En ook dat is goed en mag gewoon.
De ronkende motoren van Knights Templar Motorcyclist Charity scheuren het terrein af, een teken dat alle workshops zijn afgelopen.
De afsluiting van deze bijzondere dag staat al vlak voor onze neus en dus gaan we terug naar de plenaire zaal. Therese voert het dankwoord en doet de afsluiting van vandaag. Rosemary zingt het Revief lied en een ieder die nog wat wil delen krijgt hiervoor de ruimte. Ook krijgt iedere deelnemer nog een liefdevolle gevulde goodie bag mee naar huis.
We sluiten af met een hapje en een drankje en we kijken terug op weer een geslaagde editie van de dag van het misbruikte kind.
~Jovanka~