Zorgvuldig schrijf ik letter voor letter de woorden op het grote vel karton dat voor me ligt, mij steeds opnieuw bewust wordend van wat ik op dit moment aan het doen ben. Steeds opnieuw laten doordringen welke woorden deze letters zijn. Als ik alle zinnen geschreven heb leun ik achterover in de stoel en kijk er van een afstandje naar. Ze staan hier exact zoals ze een paar dagen geleden in me opkwamen zonder erover na te hoeven denken toen ik in de plaatselijke krant las over project Unbreakable van stichting Revief. Zonder me er eerder bewust van te zijn geweest merk ik nu in elke vezel wat deze woorden met mij hebben gedaan, hoe ze mijn keuzes in denken en handelen hebben beïnvloed. De stemmen om mij heen zijn vervaagd tot een ver weg maar rustgevend gefluister. Te midden van anderen ben ik alleen met mijn gevoel en de zinnen op het vel karton voor mij.
Ik ben hier “toevallig” maar weloverwogen, met volledige focus en wil iedere stap bewust ervaren. Elke seconde hier en nu voelt intens en groots en ik voel dat dit nog zoveel belangrijker gaat zijn dan dat ik nu al ervaar. Als vanzelf gaan mijn handen over de woorden en voel wat ik voelde ten tijde dat ze werden uitgesproken. Het ongeloof, de ontreddering, de angst, de machteloosheid, de afschuw. Alles in een keer samen. Het is niet erg ze te voelen, het zijn mijn gevoelens geweest, van mij alleen. Ze mogen er zijn en voel de erkenning die ik mijzelf daarmee geef. De schaamte en schuld ben ik al een tijdje voorbij en voel ik ook nu niet. Het zou trouwens onmenselijk van me zijn dat te voelen bij het lezen van deze zinnen. Langzaam sluipt de ratio binnen terwijl ik steeds opnieuw blijf lezen en merk dat ik me afvraag of ik de laatste zin niet anders zou moeten formuleren, milder misschien maar zonder de lading weg te halen? Maar ik kan het niet zachter maken, wil het niet zachter maken, dat heb ik te lang gedaan.
Ik pak het vel karton op en loop de nabijgelegen ruimte in, iedere stap voelend en checkend op vastberadenheid. Ik geef de fotografe aan dat ik even stil wil zijn om bewust te zijn van dit moment, wat voelt als míjn moment. Ik krijg alle tijd en wanneer ik aangeef dat we kunnen beginnen, pakt ze haar camera. De ongemakkelijkheid die ik verwacht had bleef uit en alleen met mijn herinneringen en gevoel houdt ik de uitspraken van de daders voor me. Ik weet niet precies meer wat ik voel, het is een soort schemer tussen gevangenschap en vrijheid, net niet het een, ook net niet het ander. De camera klikt een tijdje en hoewel ik zonet heel krachtig stond voel ik langzaam dat mijn schouders licht naar voren gaan hangen, mijn voeten kruislings over elkaar schuiven, mijn ogen richting vloer gaan en het vel met uitspraken houdt ik niet meer met al mijn vingers vast maar alleen nog tussen duimen en handpalmen.
Het is voldoende zo, langer is niet nodig. ik heb iets megagroots gedaan. Wat voelt het goed dat ik op dit moment zonder terughoudendheid durf te zeggen dat het zo goed is, dat ze kan stoppen met fotograferen en daar gehoor aan gegeven wordt want direct wordt de camera weggelegd. We praten nog wat na en besluit dan naar huis te gaan. Ik heb gedaan wat ik wilde doen. Het effect van dit is groot maar zó goed. Het geeft verheldering in mijn denkpatronen die hierdoor zijn gevoed en nieuwe inzichten in het ontstaan van de opeenvolgingen aan gebeurtenissen. Eén sterk en heel nieuw gevoel blijft hangen en dat is verraad. Ik voel me een echte verrader want ik heb iets heel persoonlijks over de daders gezegd. Ik heb me niet aan de afspraken gehouden om te zwijgen, niets te zeggen, stil te zijn. Ik weet dat ik het niet ben maar voel me wel de verrader. En juist dit gevoel is het gevolg van hun handelen en dus van jarenlang zwijgen.
En hoewel ik het doodeng vind, de behoefte om naar buiten te treden is groter. Geluidloos heeft het zwijgen woorden gekregen. Voor mij is dit de finale in mijn herstelproces geweest
Tekst: Jessica
Revief’s Project Unbreakable, 19 november 2022
Wat was het wederom een bijzondere dag…..
Na een warm welkom hebben we in kleine groepjes nagedacht over en gesproken over welke quote past om mee op de foto te gaan. De gedachte en wat ik voor ogen had was dat ik die quote buiten mijzelf ging zetten, het is van de dader, niet van mij!!
De quote die ik heb opgeschreven was “Ik zal zorgen dat jij schuldig bent”. Met uiterste precisie heeft de dader dit uitgevoerd, met uiterste precisie heb ik de quote opgeschreven, met dikke zwarte letters.
Tijdens de fotoshoot ontstond iets prachtigs, iets kostbaars. Ik koester de herinnering. Wat er gebeurde? Ik merkte op een gegeven moment dat m’n adem zakte. Ik zei dit en als uit het niets stond ik vervolgens het papier met de quote erop doormidden te scheuren. Met de 2 stukken papier in mijn handen stond ik voor de camera: dit mocht op de foto!!!! Nee, dit mòest op de foto. Daarna scheurde ik verder, smeet de stukken op de grond en vertrapte ze. Ik zei dat ik er wel op kon spugen. Meteen gevolgd door “Dat kan ik toch niet doen?!” Een aanmoedigend “jawel” deed het besluit vallen: ik ging het doen, pats, klaar ermee, weg met deze smerigheid die mij maar blijft achtervolgen. Ik had heel weinig speeksel, maar getuft heb ik, bespuugd die smerigheid waar ik zo’n hinder van had.
Ik had de verscheurde quote mee naar huis genomen met het idee het te willen verbranden, de fik erin.
Eenmaal thuis voelde dit toch niet goed genoeg. Verbranden zou te snel gaan. Het was nodig dat het langzamer zou gaan, en met zorgvuldigheid. Met een vergelijkbare zorgvuldigheid waarmee mijn vader (de dader) de quote heeft gecreëerd, had ik de behoefte de quote te ontmantelen, te vernietigen, mij er van te ontdoen.
Het plan ontstond om de stukken verscheurd papier waar de quote opstond die ik mee had genomen te versnipperen, tot hele kleine stukjes haast te verpulveren. En dat dan vervolgens te verbranden.
Met een perforator, papierversnipperaar en heel eenvoudig met de blote vingers gebeurt dit. De snippers doe ik in potjes. Mijn nagels scheuren door het papier, mijn hart heelt.
Met de nodige creativiteit van een vriendin en mij ontstond het idee een kaars in een vaas te zetten in een laag van de snippers, een potje snippertjes ernaast te zetten en dan steeds als het in me opkomt of als ik er behoefte aan heb wat snippertjes in de vlam te gooien zodat ze stukje bij beetje zullen verbranden. Dat lukt niet zo goed. De snippertjes komen in het kaarsvet om het vlammetje heen terecht. Ook helemaal prima trouwens. Alleen, de kaars staat in de snippers, dus met oog op brand in mijn huis heb ik de kaars toen die verder opbrandde toch maar uitgeblazen. Na denken, denken en denken hoe ik het nu verder kan gaan doen, is er een nieuw idee gekomen: de potjes met snippers in de wc zetten en als ik een grote boodschap moet doe, eerst een klein handje snippers in de wc-pot en daar op poepen, gewoon, er op zitten schijten, en doorspoelen, het riool in.
Grote dank aan iedereen van Revief, echt, enòrm bedankt! Jullie maken dit mogelijk!
Liefs van mij, Tilly