Het weer, dat was schitterend. Net als alle vorige jaren op de Horst lachte de zon ons toe.
De aankomst en ontvangst was echter helemaal niet zoals andere jaren. Oh, nee. Niet minder hartelijk dan andere jaren, daar zat hem de verandering niet in. Nee, die anderhalve meter, die gooide wat roet in het eten. Gelukkig waren de deelnemers (m\v) daar zelf ook al op voorbereid en werkten allemaal mee. We zagen, naast de bekende gezichten, ook weer nieuwe deelnemers.
Nadat men naar binnen was gestapt zag je de verbaasde gezichten wanneer ze de vele knuffels zagen die hen lagen op te wachten. De een pakte zonder nadenken de mooiste er meteen uit. Een ander zocht wat langer om een geschikt exemplaar te knuffelen.
Overal stonden reviefers om mensen door dit aankomstproces heen te loodsen en te zorgen dat men in de grote zaal terecht kwam. Uiteraard via de koffie- of thee automaat. Misbruikt of niet, zo’n bakkie is altijd lekker na een flinke reis.
We konden beginnen en hoewel dit nog geen traditie is, (Dat gaat het wel worden hoor) pakte Fred geroutineerd de microfoon en opende als dagvoorzitter de bijeenkomst.
Dat duurde gelukkig geen uren want Rosemary zat al even te popelen om haar gitaar om te hangen en haar welkomstlied te gaan zingen. Hoewel iedereen de melodie kende werd er natuurlijk niet meegezongen. Men luisterde heel aandachtig naar haar gezongen verhaal. Roos heeft een mooie stem en ze boeide vanaf de eerste regel. Het moet bij veel aanwezigen de nodige herkenning gegeven hebben.
Daarna gingen we luisteren naar Miranda, net als de meeste aanwezigen zeer bekend met het onderwerp misbruik.
Miranda bewoog zich, ondanks haar voorgeschiedenis, met een: Niks aan de hand gedrag, door haar leven. Voor de meesten geen nieuw fenomeen. Nee. Misschien gebruiken we er zelf andere termen voor. Maar geen van ons loopt dagelijks met een bordje “ik ben misbruikt” over straat.
Een echte lezing werd het gelukkig niet. Het was geen uit het hoofd geleerd verhaal wat werd opgedreund. Nee, het leek net of ze met ieder van ons apart aan de keukentafel zat en we met elkaar over haar achtergrond in gesprek raakten. Het voelde heel persoonlijk.
Miranda merkte op een gegeven moment dat haar gedrag doodvermoeiend begon te worden en bedacht iets wat kennelijk bij haar paste. “Ik ga een documentaire maken.”
Ze werd steeds enthousiaster, vond een vriendin die na enige aarzeling wel wilde helpen. BNN/Vara was bereid deze uit te gaan zenden. Maar daarna ging het toch nog bijna mis. De familie ging dwarsliggen. Dwarsliggen? Nou eerder nog; dwars ervoor liggen. Dat werkte. De VARA, toch ook verantwoordelijk voor de eventuele gevolgen, liet weten dit nog even niet te gaan uitzenden.
Tja, dan maar gewoon weer verder met mijn leven dacht ze. Maar nee, de ‘geest was uit de fles’. Die wilde ook niet meer terug. De documentaire, waar we een stukje van te zien kregen, werd toch gemaakt.
Nu nog uitzenden. Dat was lastiger. Een van de familieleden bedreigde haar fors. Een ander was misschien dan gestopt, maar Miranda niet. De uitzending ging dan ook gewoon door. De bedreigingen ook.
Daags na de uitzending ging ze bij haar ouders langs. De ontvangst was net als andere keren, gewoon hartelijk. “Weertje hè vandaag,” zei haar moeder.
Heb je net de avond ervoor met gevaar voor je leven een documentaire laten uitzenden die je leven voorgoed gaat veranderen, heeft je eigen moeder het over het weer! Je merkt aan de aanwezigen dat ze er niet eens van opkijken.
Als afsluiting laat Miranda weten dat ze bezig is met het opzetten van een stichting met als doel misbruik terug te dringen en een betere kwaliteit van leven te creëren voor mensen die in hun jeugd getraumatiseerd zijn. Ze verzoekt de aanwezigen nog met vragen te komen en ook die beantwoordt ze moeiteloos.
Na de lezing houden we buiten het kennismakingsritueel, met de minuut stilte voor het misbruikte kind in onszelf. In vier grote cirkels, met de nodige afstand, wordt dit door iedereen op eigen wijze ervaren.
Dan is het alweer tijd voor de lunch, die net als andere jaren ook weer uitstekend is.
Na de lunch, waarin men uiteraard vrij was om een plekje te zoeken of een stukje door de parkachtige tuin te wandelen, beginnen de workshops; Schrijven, Over de streep, Zelfliefde, van Advanced childhood experiences naar veerkracht en de Partner workshop.
Dan is het tijd om af te gaan ronden en weer een plekje te zoeken in de zaal voor de afsluiting.
Een tegenvaller is dat Bernhardt, onze onvervangbare huisdichter, niet fysiek aanwezig kan zijn. (Beterschap Bernhard) Dan maar op een moderne wijze met behulp van internet en een camera.
Nou Bernard, het klopt; jij bent niet te vervangen. Dus ik hoop dat je nog niet stopt. We zaten echt naar je te verlangen !
Bernhard leest meerdere gedichten voor. Helaas hoor ik door wat slijtage bij mezelf daar echt niets van om hier te kunnen reproduceren. Al moet ik zeggen dat de typische ‘Bernard-cadans’ wel weer heel goed overkomt.
Stefanie roept de aanwezigen op om eigen ervaring rondom eventuele aangifte naar haar of Annemarie toe te sturen. Er wordt binnenkort een Kamerbrief ingezonden. Daar worden de ervaringen bij meegestuurd.
En daarna blijkt Rosemary nog meerdere liedjes op haar repertoire te hebben staan. Ook dit klinkt goed. Tja, het is een veel vrolijker lied. Een klein stukje van de tekst is zelfs bij mij blijven hangen, lalalalala lala en met een lichte buiging bedankt Roos haar publiek. Dankjewel Roos, dat doen maar weinigen jou na.
Dan is Dorine, onze voorzitter, aan de beurt om helemaal af te sluiten. En, we zien het allemaal al aankomen, Ellen wordt extra bedankt met een prachtig boeket. Wanneer het op ware grootte zou zijn aangekocht, vanwege de grootte van onze dank voor haar enorme hoeveelheid verzette werk, dan zou ze driemaal heen en weer moeten rijden om die bloemen thuis te krijgen. Dus is het een symbolisch boeket.
En dan komen we toe aan het bekende hapje en drankje. De verzorging van de Horst heeft onder de Corona beslist niet te lijden.
Ik spreek een van de deelnemers aan en vraag naar haar ervaring(en) van deze dag. Het moment is niet helemaal geschikt, want met het puntje van haar tong uit haar mond is ze met het evaluatieformulier bezig. Wanneer dat gelukt is mag ik wel naar haar beleving vragen.
Ja, ze is voor het eerst hier, een buitengewone dag en ze deed mee aan Advanced childhood experiences naar veerkracht. Erg leerzaam vond ze. Met name ook vanwege de positieve draai die je aan die ervaringen van vroeger kan gaan geven.
Daarna raken we verder in gesprek over hedendaagse en vroegere ervaringen en ook nu is weer de herkenning zeer aanwezig. Voor wie er misschien aan twijfelde, jongen of meisje: er is nauwelijks verschil in beleving.
We gaan ook nog even op de foto met alle vrijwilligers van deze dag en dan gaan er links en rechts mensen richting huis. Dat was het weer voor deze dag…
Jan 20-09-2020