Mijn leven bestaat eigenlijk al 8 jaar uit bergen en dalen, echt super vermoeiend natuurlijk dat kan je je wel voorstellen. Mijn eerste opname was in 2009. Niemand wist van mijn geheimen, totdat ik ze niet meer alleen kon dragen. Zo ben ik al jaren aan het bergen beklimmen. Ik ben in 2010 een behandeling aan gegaan maar dat was niet op trauma gericht, wel heel erg nuttig overigens. Verder heeft nooit iemand mij echt behandeling willen bieden binnen het grote GGZ land want dat kan je niet aan. Helaas ging het vorig jaar helemaal mis en kwam ik na vele omzwervingen (voor een periode) op een PAAZ terecht totaal uit de richting van waar ik vandaan kom, en dat heeft nieuwe inzichten gebracht.
De reguliere GGZ waar ik onder behandeling was (en eigenlijk nog ben) zag me vaak als niet behandelbaar. En deze mensen op de PAAZ gaven vanaf dag een al aan dat ze een getraumatiseerd persoon zagen die aan haar trauma moest werken. Trauma verwerking moest boven aan mijn lijstje komen te staan. Waarom ook niet he? Ik heb tenslotte al 6 jaar geprobeerd eerst te stabiliseren en dan behandeling aan te gaan maar die stabiliteit lijkt niet te komen. Dus waarom hun idee niet eens proberen?
Zo ben ik er in gerold.
Mijn eigen psychiater deed er niet makkelijk over en schreef niet zo 1,2,3 een verwijs brief voor een second opinion. Zelf op de post doen mocht ook niet maar uiteindelijk is de brief in het hoge noorden aangekomen!
Ik kreeg een oproep voor een eerste gesprek in september maar dan waren we met vakantie dus dat werd oktober. Ondertussen ging het steeds slechter met me, zelfs zo slecht dat een vakantie op de Nederlandse Antillen werd afgebroken. We hadden voor deze vakantie al contact gehad met een EFT therapeute bij mij in de buurt. Ik vond dit eerst allemaal nog niet zo wat maar in september besloot ik toch te starten met EFT bij haar, wat uiteindelijk maar goed was ook. Zonder de EFT was ik nooit zover gekomen dat ik nu klaar ben voor behandeling. Een jaar geleden was ik een dood vogeltje, stoned van de medicatie die me suf moest houden omdat ik het anders niet trok. En nu leef ik. Maar daarvoor moest ik best diep gaan, periodes van niet/slecht slapen, niet kunnen eten, psychotische klachten die erger werden en zoveel meer, weet je, het was een rot tijd en dan vergeet je dingen liever snel. Hoe vaak heb ik in het contact met mijn therapeut niet aangegeven dat ik besloten had te stoppen? Ik weet het echt niet hoor, ontelbaar vaak, niet op een hand te tellen. Maar toch, ik raapte de moed weer bij een en ging weer want ik wist ergens verschrikkelijk goed waar ik het voor deed. Zo bizar hoe EFT werkt, hoe het dingen oplost, maar het werkt wel!
De plaatselijke GGZ heeft in het begin echt enorm tegen gesputterd, dreigde me uit behandeling te zetten etc. maar na wat gesprekken en overleg konden de EFT sessies en GGZ samen opgaan. Ik denk dat dat ook een goede combinatie is, en het mooie is, GGZ geeft ook gewoon toe dat ze me zien veranderen!
Na dat eerste gesprek voor de second opinie volgde weer een gesprek in december en toen werd gezegd dat er nog 1 gesprek zou volgen, die werd gepland in februari maar die werd verzet naar april. Tja, je hebt te maken met de Geestelijke Gestoorde Zorg he?! Hoe gestoord wil je me krijgen!
Uiteindelijk kreeg ik uit het niets telefoon; ze boden met behandeling aan. Ik snapte het niet meer. Ik zou eerst nog een adviesgesprek krijgen of zij dachten dat ik de behandeling aan kon. Afijn, ze snapte het zelf ook niet meer, maar toen is het balletje gaan rollen.
Na wat overleg en overwegingen kwam ik op de wachtlijst voor behandeling. 5 augustus zou ik worden opgenomen en 3 maanden ervoor zou het voortraject starten. Maar in mei werd ik gebeld dat ik 27 juni zou starten. Er werden in rap tempo afspraken gepland, maar bij de 2e afspraak werd de opname datum in eens weer op geschoven naar eind juli. Ik heb al veel mee gemaakt en dit deed me duidelijk geen goed. Ik dacht vertrouwen te kunnen hebben in deze mensen en ineens leek dat anders. Een gevoelig punt van mij waar ik mee om moet leren gaan.
Ondertussen springen gedachten in mijn hoofd. Voor wie moet ik mijn best doen? Wie kijkt er over mijn schouder mee en wil dat ik dit succesvol afrond? Mijn ouders? Familie? Ik doe het toch uiteindelijk voor mezelf?! Daarnaast hoef ik het niet voor de behandelaren te doen. Dat dacht ik dus eerst, zo stom he, ik dacht.. ik kom met een probleem en dat moet ik dus echt 100% opgelost zien te krijgen. Anders faal ik. Dan zijn ze in me teleurgesteld. Maar niks ik , zij bieden behandeling dus zij mogen me de vaardigheden aanbieden en me helpen.
Deels heb ik al wat tools in handen. Ik heb behoorlijk last van dissociëren. Voor ik het door heb ben ik al vertrokken. Maar ik heb echt zo’n ontdekking gedaan! een Balance board om op te staan tijdens een gesprek, snoepjes die pittig of zuur zijn om je zintuigen te prikkelen (en dan heb ik het over extreem zuur), massage balletjes in je handen houden die me prikkelen. Nou ja, dat dit nooit eerder aan me verteld is! Het helpt me echt!
De dagen worden nu afgeteld tot de start van de start van de behandeling, ik vind het echt heel spannend, ik weet dat ik het voor mezelf doe, en toch? Nee niet toch, ik doe het voor mezelf en daar houd ik het bij!
Pauline