En toen was het zover. Het weekend voor mijn opname. Onverwachts nog weer vroeger dan gepland. Ik had de tijd genomen om mijn familie en vriendinnen op een goede manier nog een keer te spreken. Het was erg gezellig om de bloementjes nog even buiten te zetten en vooral niet te denken aan wat er maandag allemaal te wachten staat.. ( VERMIJDING!) Zondag heb ik echter enorme hoofdpijn, zou het de spanning zijn? Raar, vind je ook niet?
De zondag duurt dit keer eindeloos lang. Ik woon bij mijn ouders en we praten zoals de hele afgelopen week over ‘de opname’. Rond half 10 vertrek ik naar boven, met de wetenschap dat er van slapen waarschijnlijk niet zo veel zal komen want ik ben erg zenuwachtig en vooral bang dat we te laat wegrijden. Ik check nogmaals mijn spullen die ik mee wil nemen waarbij ik mezelf afvraag of ik inderdaad elk weekend terug kom of dat ik gelijk voor 14 weken mee heb. Ik stap mijn bed in en denk er nog even over na.. voor 14 weken denk ik lachend.
De nacht is lang, maar.. de morgen volgt zoals gewoonlijk wél. Om 6:30 gaat mijn wekker, ik vlieg uit bed en maak me klaar. Het moment is aangebroken… ik ga aan mezelf werken! 14 weken lang. Heel eng maar ook heel goed.
Om 7:00 rijden we weg, ik voorin naast mijn vader, mam’s achterin en de tassen in de kofferbak. Rond 8:45 parkeren we de auto voor de kliniek. Met knikkende knietjes stap ik uit, liever had ik er ook een kots zakje bij gepakt. Toch pak ik dapper mijn bagage en loop naar binnen. Door de gesprekken in het voortraject ken ik de weg al aardig en dus loop ik richting de lift, toets de juiste etage in, de code en dan sluit de lift deur om vervolgens boven weer open te gaan.
Ik meld me aan bij de receptie en word dan al snel op gehaald door een socio therapeut. Welkom! Nou kan het avontuur beginnen! Ik zeg mijn ouders gedag nadat we mijn spullen op mijn kamer (met eigen badkamer, jaja het is hier net een hotel incl. schoonmaak dienst) hebben gelegd.
Ik ga met de therapeut, die ook mijn mentor zal zijn in gesprek. Hij vertelt de do’s en don’t , het reilen en zeilen binnen de kliniek. Vervolgens heb ik even een kwartiertje tijd om te landen. Ik had die beter benut als ik had geweten wat me daarna te wachten stond, maar dat wist ik niet dus ging ik druk bezig met mijn spullen uitpakken. Wel zat ik op tijd klaar in de wachtkamer.
Nou, dat was een vrij helder gesprek. “Welkom Pauline, dapper dat je de behandeling aan gaat, je weet dat dit een stoom behandeling is en dat de sneltrein dus nu eigenlijk gaat rijden. Kan je me vertellen, zonder verdekte termen, wat je trauma is waar je aan wilt werken?”
Slik-slikslik-slik nou daar zat ik dan, nog nooit alles in een keer uit gesproken. Gelukkig met mijn geweldige EFT therapeute wel aan het oefenen geweest maar dit sloeg alles.
Dit geeft wel een beetje de basis weer van de behandeling. Alles draait om eigen verantwoording en doorzetten en vooral niet vermijden. Vermijden, tja ik ben een vermijder met de hoofdletter V en daar valt dus nog wel wat te behalen voor mij. Een grote uitdaging, ik besloot ter plekke hem aan te gaan en dat hield voor dat moment dus in dat in dat ik even alles mocht vertellen over mijn trauma. Lekkere binnenkomer zal ik maar zeggen. Ik verliet het kamertje na een uur met een liter zweet minder, een gedesoriënteerd hoofd en huiswerk. Bij het huiswerk kreeg ik als aantekening ‘moet voor de afspraak van morgen af zijn, en je mag er alleen tussen 8-17 u aan werken, sterkte vandaag’. Ik liep naar mijn ‘hotelkamer’ waar ik alleen even tijd had om mijn sportkleding op te diepen uit mijn 14weekse bagage.
Zo hobbelde ik de hele dag door en deed ondertussen wat aan mijn huiswerk, want dat moest natuurlijk af zijn de volgende dag. Zo rond 17.30 hoorde ik een belletje rinkelen als teken dat we gingen eten. Kant en klare maaltijden. Mijn conclusie; niet zo smakelijk. De gehaktbal was gewoon een stuk elastiek naar mijn idee. Ik kook graag, laat mij maar een dag per week koken hoor!
De eerste week verstreek en ik voelde me echt welkom in de groep. Iedereen was aardig en behulpzaam dat gaf een welkom gevoel.
Ik had in mijn eerste week al een gedragsanalyse. Daarbij kijken ze wat doet wat je behandeling in de weg staat, of wat je nalaat. Bijvoorbeeld therapieën missen of in mijn gevallen dissociëren en er zelf niet uit kunnen komen. Ik zag het eerst als een straf. Ik moest naar m’n kamer en daar een uur blijven, maar uit eindelijk leverde het extra inzicht op waar ik mee verder kon. Na 5 dagen hard werken was ik wel heel erg blij dat het weekend was. Vrijdag ochtend begon ik dan ook al tijdens het eerste blok zo ongeveer met aftellen van de uren tot het weekend. Was echt zó blij toen ik m’n ouders zag en even weg kon hier.. Nee ik zit hier niet vast ofzo, ik kan hier ook wel weg overdag, maar ik ga niet graag alleen over straat, al helemaal niet in een vreemde stad, en dan ook nog is zó ver van huis.. Dat is onderdeel van mijn trauma.
Nog veel werk te verzetten!