Werkgroep Revief

Ik parkeer mijn auto op een van de parkeerterreinen van het landgoed de Horst en ga op zoek naar het paviljoen waar Revief ons gaat onthalen. Een lotgenoten ontmoetingsdag met een vast programma bestaande uit een hartelijke ontvangst door de Revief-mensen, de lezing in de grote zaal, het Rozen-ritueel; de lunch en pauze en daarna het middagprogramma met workshops. Daarna nog even samen in de zaal waar Roos een lied zingt en Bernhard een aantal instant-gedichten zal voor dragen. Dan de borrel en het uitdelen van de afscheidscadeautjes inclusief de witte rozen.Het programma is al jaren vrijwel onveranderd, de lokatie is dezelfde als de vorige jaren dat ik erbij was en toch loop ik een lange omweg te dwalen voor ik het beginpunt vind..
Dat is allemaal niet erg. In mijn hoofd was een discussie. Was het nu Dag VAN het misbruikte kind of dag VOOR het misbruikte kind?

Ik word opgevangen door Freddy. Hij is van Revief en gespitst op het opvangen van de mensen die met een misbruikt kind van binnen aankomen.Misschien lopen ze te dwalen.
Ik vraag aan Freddy of het Van of Voor is. Hij weet het niet zeker en gaat naar binnen om het iemand te vragen. Naast de ingang waar hij door verdwijnt hangt een papier waar het op staat. Het is Dag van het Misbruikte Kind. Discussie gesloten.

Ik lach om mijzelf en stel mezelf gerust. Ik ben extra vroeg vertrokken en heb nog tijd genoeg om spullen klaar te zetten voor de workshop Schrijven die ik zelf in het middagprogramma ga aanbieden.
Jayne wijst me de weg. Als ik klaar ben moet ik me al haasten om op tijd in de zaal te zijn. Het is kwart over tien geworden en ik heb m’n schrijfblok en pen meegenomen om aantekeningen te maken voor het verslag van deze dag.

Beneden kom ik een bekende tegen. Ze was hier al vaker geweest, vertelt ze. Ik ken haar van een schrijfcursus die we drie jaar lang hebben gevolgd. Het verbaast me niet dat ze hier is maar ik wist het niet van haar. Dat ze ook een misbruikt kind in zich meedraagt. Zij gaat de workshop Zelfverdediging doen, haar vriendin die voor partners.
Ik tel vier mannen, mezelf inbegrepen. Een zeldzame soort hier.
We gaan de zaal binnen waar straks de psychologe Maria zal spreken. Freddy opent en Rosemary zingt een lied. Ze begeleidt zichzelf daarbij op gitaar. ‘Just call out my name and I come runnin’

Ja hoor. Ik zit alweer met tranen in mijn ogen. Ze weet mij te raken. Doordat het raam wijd openstaat hoor ik de vogeltjes Rosemary begeleiden: you got a friend. Dat innerlijke kind is er en ik ben er een beetje boos op.

Freddy stelt zichzelf voor. Hij is de dagvoorzitter. De vrijwilligers van Revief zijn te herkennen aan het zwarte koord waaraan hun naamplaatje hangt. De mensen die een workshop zullen geven hebben een naamplaatje aan een blauw koord. Achterin de zaal zit Jo van Linschoten. Zij is de ‘huispsycholoog’..Je kunt haar hulp vragen als je psychologische steun nodig hebt. Mijn innerlijke kind veert even op als ik ergens achter me in de zaal iemand hoor roepen dat ze dat zelf wel uitmaakt of ze het gaat melden als ze eerder weggaat. Freddy besluit met een gedicht met de titel: Levenslang.

De (tijdelijke) voorzitter van stichting Revief neemt kort even het woord. Ze vertelt dat ze maar even blijft omdat haar man zijn vijftigste verjaardag viert. Daar wil ze bij zijn ook al zou ze hier ook graag bij blijven. Ik geloof dat zij Dorine Boudewijn heet. En dan komt Maria. Nadat ze haar laptop heeft aangesloten toont de beamer haar woorden. Ze zegt:
Ik spreek hier eigenlijk nooit over. Ik vind het daarom best wel spannend. mijn vader was de dader. wat mij is overkomen heet ook misbruik. Het woord is uitgesproken.
In 1994 ging ik voor het eerst in therapie. Ik zei dat er niks te melden was over mijn kindertijd.En zo begon een lange zoektocht naar wat er dan toch mis was met mij.
Ik hád kunnen vertellen over mijn kindertijd, ons gezin maar deed dat niet. Mijn vader was ‘streng en hardvochtig. Ik was heel speciaal, werd voorgetrokken boven mijn broer. Mijn vader leerde zijn kleine meisje over seks. Met mijn broer en mijn moeder kon ik niet praten, Rond mijn achtste jaar geen les meer maar toen kwam de praktijk. eten werd mijn enige vriend. Ik gaf mijzelf de schuld.

Ik leerde van de therapeut later over de drie reacties: vechten/vluchten/ bevriezen.
Ik ging in 1992 uit huis en in 1994 in therapie. ik had geluk dat ik opgevangen was in een warme en vriendelijk studentenhuis.

Maria vertelt over de coping strategieën en de lessen die ze geleerd heeft. Aan het eind van haar lezing vertelt ze dat ze haar vader heeft uitgenodigd om te komen praten om hem zo te confronteren met wat zij weet en kan uitspreken. Hij bevestigt alles wat maar geeft haar er de schuld van Moeder en broer vinden dat het nu maar eens afgelopen moet zijn..
Om me heen hoor ik steeds meer geluiden van herkenning en bevestiging.

Maria geeft aan het eind van haar lezing drie welgemeende adviezen

1. Zeg hardop tegen jezelf: Ik deug als mens.
2. Je hebt altijd het recht om te vertragen. Gebruik dat recht want we hebben het nodig om uit te zoeken wat er van binnen gebeurt.
3. Spreek! Ik moet mijn omgeving aanspreken.

De laatste: Eten is NIET mijn beste vriend. en dan is er ruimte voor vragen. Eerst komen er veel complimenten en dank. Er wordt gevraagd en half en half beloofd dat de tekst later na te lezen zal zijn.. Vooral het recht op vertraging roept veel bijval op.Maria vertelt dat ze heeft geleerd om die ruimte te nemen. Ze zegt dan tegen zichzelf:’Lieve schat, je weet het echt niet!’

‘Hardop praten is reflecteren’ is een andere uitspraak van Maria die ik noteer. Iemand vraagt: “Welke therapie heeft jou het meest geholpen?”

“ Eén op één en eerlijk, open. Vertel nou eens echt wat er aan de hand is.” Maar toch duurde het veertien jaar voordat het eruit was. Het was een vervallen huis dat op slot zat. Ze vertelt ook dat woede belangrijk is. Ze heeft niet lang geleden een heel servies kapot gegooid. Tegen betaling, dat wel. Er is belangstelling voor het adres waar dat kan.

Hierna komt het Rozenritueel dat vast onderdeel van het programma is. We vormen drie groepen rond een grote vaas. Het ritueel gaat als volgt:
We beginnen met een persoonlijke uitnodiging.De kring rond krijgt ieder van haar buurvrouw een welkom op de eigen naam. Daarna wordt de volgende uitnodiging voorgelezen:
Hier staan we.
Als volwassenen, gedragen in deze groep met lotgenoten en mensen die begaan zijn met ons en ons ondersteunen. In ons volwassen ZIJN dragen we allemaal het kind in ons mee dat we ooit waren. Een kind in ons dat veel heeft moeten doorstaan en veel heeft moeten missen, een veilig thuis, warmte, geborgenheid, veiligheid, liefde en aandacht. Maar nu, op deze plek, als volwassen mensen kunnen wij een voedende, liefhebbende ouder zijn voor onbs innerlijk kind, gedragen en ondersteund door de gemeenschap diue we vandaag op deze dag vormen en waar we voor elkaar welkom zijn. Ik wil jullie uitnodigen om je roos in de vaas te zetten en stil te staan bij de vrouw / man die je nu bent en voor je innerlijk kind dat woont in je hart. Wens jullie samen het allerbeste toe. wens jullie samen een liefdevolle reis op de weg die je nu gaat.
En als je wilt kun je hardop uitspreken voor wie jij je roos laat bloeien.

Ik doe mee. Vorige keer heeft dit ritueel me geraakt en voelde het waardevol. Dus sta ik deze keer ook weer in de kring met een witte roos in mijn hand. Ik wacht tot ik een na laatste ben geworden die naar de vaas loopt om daar de roos in te zetten.en luister naar de woorden van de anderen die om de beurt hun roos erin zetten. Degene voor mij doet dat zwijgend en ik voel me opgelucht daardoor> Zo kan het ook! Ik zet mijn roos zwijgend tussen alle andere rozen in de vaas en weet dat ik nog steeds, ondanks alle therapie en rituelen dat kind maar moeilijk kan koesteren.

Daarna is het tijd voor een pauze en de lunch. De pauze biedt veel tijd om andere deelnemers te ontmoeten .Ik eet mijn lunch naast iemand die door Bernhard, de dichter, uitgenodigd wordt om over haar leven te vertellen. Bernhard zal ook haar verhaal in een gedicht om gaan werken. Ik mag erbij blijven zitten. Ik kijk schuin naar haar armen waarop tekens te zien zijn die vertellen over wat ze heeft doorgemaakt. Ze waarschuwt dat het heftig zal zijn wat ze vertellen gaat. Dat had ik al begrepen.

Later praat ik met een man die hier al heel wat jaren komt voor deze ontmoetingsdag. Ik herinner me dat ik hem eerder ook gesproken heb. Hij spreekt met de tongval van de Hoeksche waard, een gereformeerde gemeenschap. Hij vertelt dat hij, zijn vader en zijn moeder “niet praten kunnen”.Hij komt ook naar mijn schrijfworkshop Hij is met hulp van een dominee een boek over zijn leven aan het schrijven en gaat elk jaar voor een stuk of vijf sessies naar een dokter. Hij houdt het vol. Dat gereformeerde roept woede in mij op maar dat weet ik ongemerkt af te leiden.

Na de lunch (heel erg lekkere broodjes en vruchtensappen en bekertjes waarin iets lekkers verscholen ligt) is het tijd voor de schrijfworkshop. Ik doe erg mijn best om de hele groep deelnemers (tien zijn het er!)mee te nemen en iedereen iets te laten voelen van wat schrijven je kan opleveren. Er worden prachtige verhalen geschreven en ook voorgelezen.
Ik ben onder de indruk van de verhalen die gedeeld worden en ben heel blij dat alle deelnemers tot het eind mee kunnen doen en schrijven. Na de workshops komen we nog een keer met zijn allen bij elkaar in de grote zaal. Daar draagt Bernhard zijn gedichten voor. Allemaal heldere, kernachtige beschrijvingen die zijn toehoorders raken door de raak gekozen woorden. Ook het verhaal dat ik hoorde vertellen tijdens de lunch heeft hij in een kort gedicht weten samen te vatten. Ook raak! Vindt de vertelster zelf ook.

De Dag van het Misbruikte Kind gaat voorbij als steeds meer deelnemers de tent waar de afscheidsborrel is verlaten. de vrijwilligers zijn nog niet klaar. Er is nog veel na te praten en voor iedereen is er veel om bij elkaar te zoeken, te herschikken en te bewaren.

 

Zorgvuldig schrijf ik letter voor letter de woorden op het grote vel karton dat voor me ligt, mij steeds opnieuw bewust wordend van wat ik op dit moment aan het doen ben. Steeds opnieuw laten doordringen welke woorden deze letters zijn. Als ik alle zinnen geschreven heb leun ik achterover in de stoel en kijk er van een afstandje naar. Ze staan hier exact zoals ze een paar dagen geleden in me opkwamen zonder erover na te hoeven denken toen ik in de plaatselijke krant las over project Unbreakable van stichting Revief. Zonder me er eerder bewust van te zijn geweest merk ik nu in elke vezel wat deze woorden met mij hebben gedaan, hoe ze mijn keuzes in denken en handelen hebben beïnvloed. De stemmen om mij heen zijn vervaagd tot een ver weg maar rustgevend gefluister. Te midden van anderen ben ik alleen met mijn gevoel en de zinnen op het vel karton voor mij.

Ik ben hier “toevallig” maar weloverwogen, met volledige focus en wil iedere stap bewust ervaren. Elke seconde hier en nu voelt intens en groots en ik voel dat dit nog zoveel belangrijker gaat zijn dan dat ik nu al ervaar. Als vanzelf gaan mijn handen over de woorden en voel wat ik voelde ten tijde dat ze werden uitgesproken. Het ongeloof, de ontreddering, de angst, de machteloosheid, de afschuw. Alles in een keer samen. Het is niet erg ze te voelen, het zijn mijn gevoelens geweest, van mij alleen. Ze mogen er zijn en voel de erkenning die ik mijzelf daarmee geef. De schaamte en schuld ben ik al een tijdje voorbij en voel ik ook nu niet. Het zou trouwens onmenselijk van me zijn dat te voelen bij het lezen van deze zinnen. Langzaam sluipt de ratio binnen terwijl ik steeds opnieuw blijf lezen en merk dat ik me afvraag of ik de laatste zin niet anders zou moeten formuleren, milder misschien maar zonder de lading weg te halen? Maar ik kan het niet zachter maken, wil het niet zachter maken, dat heb ik te lang gedaan.

Ik pak het vel karton op en loop de nabijgelegen ruimte in, iedere stap voelend en checkend op vastberadenheid. Ik geef de fotografe aan dat ik even stil wil zijn om bewust te zijn van dit moment, wat voelt als míjn moment. Ik krijg alle tijd en wanneer ik aangeef dat we kunnen beginnen, pakt ze haar camera. De ongemakkelijkheid die ik verwacht had bleef uit en alleen met mijn herinneringen en gevoel houdt ik de uitspraken van de daders voor me. Ik weet niet precies meer wat ik voel, het is een soort schemer tussen gevangenschap en vrijheid, net niet het een, ook net niet het ander. De camera klikt een tijdje en hoewel ik zonet heel krachtig stond voel ik langzaam dat mijn schouders licht naar voren gaan hangen, mijn voeten kruislings over elkaar schuiven, mijn ogen richting vloer gaan en het vel met uitspraken houdt ik niet meer met al mijn vingers vast maar alleen nog tussen duimen en handpalmen.

Het is voldoende zo, langer is niet nodig. ik heb iets megagroots gedaan.  Wat voelt het goed dat ik op dit moment zonder terughoudendheid durf te zeggen dat het zo goed is, dat ze kan stoppen met fotograferen en daar gehoor aan gegeven wordt want direct wordt de camera weggelegd. We praten nog wat na en besluit dan naar huis te gaan. Ik heb gedaan wat ik wilde doen. Het effect van dit is groot maar zó goed. Het geeft verheldering in mijn denkpatronen die hierdoor zijn gevoed en nieuwe inzichten in het ontstaan van de opeenvolgingen aan gebeurtenissen. Eén sterk en heel nieuw gevoel blijft hangen en dat is verraad. Ik voel me een echte verrader want ik heb iets heel persoonlijks over de daders gezegd. Ik heb me niet aan de afspraken gehouden om te zwijgen, niets te zeggen, stil te zijn. Ik weet dat ik het niet ben maar voel me wel de verrader. En juist dit gevoel is het gevolg van hun handelen en dus van jarenlang zwijgen.

 En hoewel ik het doodeng vind, de behoefte om naar buiten te treden is groter. Geluidloos heeft het zwijgen woorden gekregen. Voor mij is dit de finale in mijn herstelproces geweest

Tekst: Jessica

 

 

 

Revief’s Project Unbreakable, 19 november 2022

Wat was het wederom een bijzondere dag…..

Na een warm welkom hebben we in kleine groepjes nagedacht over en gesproken over welke quote past om mee op de foto te gaan. De gedachte en wat ik voor ogen had was dat ik die quote buiten mijzelf ging zetten, het is van de dader, niet van mij!!

De quote die ik heb opgeschreven was “Ik zal zorgen dat jij schuldig bent”. Met uiterste precisie heeft de dader dit uitgevoerd, met uiterste precisie heb ik de quote opgeschreven, met dikke zwarte letters.

Tijdens de fotoshoot ontstond iets prachtigs, iets kostbaars. Ik koester de herinnering. Wat er gebeurde? Ik merkte op een gegeven moment dat m’n adem zakte. Ik zei dit en als uit het niets stond ik vervolgens het papier met de quote erop doormidden te scheuren. Met de 2 stukken papier in mijn handen stond ik voor de camera: dit mocht op de foto!!!! Nee, dit mòest op de foto. Daarna scheurde ik verder, smeet de stukken op de grond en vertrapte ze. Ik zei dat ik er wel op kon spugen. Meteen gevolgd door “Dat kan ik toch niet doen?!” Een aanmoedigend “jawel” deed het besluit vallen: ik ging het doen, pats, klaar ermee, weg met deze smerigheid die mij maar blijft achtervolgen. Ik had heel weinig speeksel, maar getuft heb ik, bespuugd die smerigheid waar ik zo’n hinder van had.

Ik had de verscheurde quote mee naar huis genomen met het idee het te willen verbranden, de fik erin.

Eenmaal thuis voelde dit toch niet goed genoeg. Verbranden zou te snel gaan. Het was nodig dat het langzamer zou gaan, en met zorgvuldigheid. Met een vergelijkbare zorgvuldigheid waarmee mijn vader (de dader) de quote heeft gecreëerd, had ik de behoefte de quote te ontmantelen, te vernietigen, mij er van te ontdoen.

Het plan ontstond om de stukken verscheurd papier waar de quote opstond die ik mee had genomen te versnipperen, tot hele kleine stukjes haast te verpulveren. En dat dan vervolgens te verbranden.

Met een perforator, papierversnipperaar en heel eenvoudig met de blote vingers gebeurt dit. De snippers doe ik in potjes. Mijn nagels scheuren door het papier, mijn hart heelt.

Met de nodige creativiteit van een vriendin en mij ontstond het idee een kaars in een vaas te zetten in een laag van de snippers, een potje snippertjes ernaast te zetten en dan steeds als het in me opkomt of als ik er behoefte aan heb wat snippertjes in de vlam te gooien zodat ze stukje bij beetje zullen verbranden. Dat lukt niet zo goed. De snippertjes komen in het kaarsvet om het vlammetje heen terecht. Ook helemaal prima trouwens. Alleen, de kaars staat in de snippers, dus met oog op brand in mijn huis heb ik de kaars toen die verder opbrandde toch maar uitgeblazen. Na denken, denken en denken hoe ik het nu verder kan gaan doen, is er een nieuw idee gekomen: de potjes met snippers in de wc zetten en als ik een grote boodschap moet doe, eerst een klein handje snippers in de wc-pot en daar op poepen, gewoon, er op zitten schijten, en doorspoelen, het riool in.

Grote dank aan iedereen van Revief, echt, enòrm bedankt! Jullie maken dit mogelijk!

Liefs van mij, Tilly

In alle vroegte gaat de wekker, een ochtendmens ben ik nooit geweest. Maar vandaag is het iets minder erg want vandaag is de dag van het misbruikte kind! Ik ben blij dat we na alle vergaderingen en voorbereidende werkzaamheden, vandaag een mooie dag gaan maken. Met ons team, van en voor alle lotgenoten die als kind seksueel misbruik hebben mee gemaakt. De autorit er naartoe is mooi ondanks het sombere weer. Bij de Horst aangekomen landen we met het team tijdens het heerlijke ontbijt. Heel fijn om op een rustige manier te starten. Hierna gaan we dan naar de lokatie waar het vandaag allemaal plaats gaat vinden.

We hebben goede hoop dat het zonnetje wil doorkomen vanochtend en dus gaan we tussen wat spatjes regen in, de deelnemers buiten ontvangen. Druppelsgewijs komt iedereen het terrein op, sommigen van hen met een grote glimlach, anderen met spanning op het gezicht. Een fijn weerzien van verschillende deelnemers die er voorgaande jaren ook bij waren.

Rosemary opent met een lied wat zij zelf schreef; “ Break the silence” Je kunt een speld horen vallen in de zaal. Wat doet ze dat goed! Let de healing begin!

Wanneer iedereen voorzien is van een kop koffie of thee gaat het programma van start. Stefanie heet alle aanwezigen welkom, ze benadrukt dat iedereen alhier stuk voor stuk dappere mensen zijn. Dapper omdat we toegeven dat het misbruik is gebeurd, daarmee kijken we de waarheid aan en stoppen we met het bagatelliseren. Het maakt minder eenzaam uiteindelijk. En dat is precies wat ik hierbij voel. Het raakt me om dit te horen, want inderdaad. Alleen al het aanwezig zijn hier, tussen allemaal lotgenoten, het blijft bizar vind ik. Een blik is genoeg om te begrijpen. Hier zijn betekent voor mij inderdaad dat ik het aankijk, hoe moeilijk ook. En tegelijkertijd voelt het ook kwetsbaar, want als je hier bent dan betekent het dat je ooit bent misbruikt. En ja, daar zit hoe dan ook schaamte op, in ieder geval als ik voor mezelf spreek. Dus wij, die hier zijn, zijn allemaal dapper. Het is er allebei en bestaat naast elkaar, voor mij dan. Maar dan wel in een warm bad van Revief en niet alleen.

Mariel, één van de workshopgevers is vandaag jarig en dat wordt niet vergeten, ze krijgt een cadeau ze wordt toe gezongen.

Dan gaat de lezing van start; Evi Victorine van Ingen-Henderikx komt naar voren. Ook zij is zichtbaar gespannen. Ze durft het ook te benoemen. Ik vind haar nu al stoer. De zin “Kracht in kwetsbaarheid” komt in me op. Als klein meisje schreef ze in haar dagboek, schrijven is zoveel makkelijker dan spreken. Voor velen van ons herkenbaar denk ik. Uiteindelijk zal haar autobiografie volgend jaar uitgegeven worden. Ze vertelt vanuit haar lichaam, regelmatig geëmotioneerd, een stukje van haar verhaal. Inspirerend voor velen. Ze rondt af met de volgende zin; ‘De plek van de verwonding is de plek van de heling’

Na een korte pauze starten we met de rozen ceremonie. Opeens zijn de spatjes regen veranderd in een flinke regenbui en dus besluiten we noodgedwongen om het binnen te houden. Met deze ceremonie hebben we als volwassen persoon aandacht voor het misbruikte kind in ons. Terwijl Ellen het woord voert denk ik aan wat ik wil zeggen bij het terugzetten van mijn roos. Ik weet het niet en voel me blanco en gespannen. Dit is niks voor mij (denk ik). Een twintigtal deelnemers zeggen in zichzelf of hard op voor wie ze de roos in de vaas zetten. Ik hoor dat er iemand zegt dat hij de roos neerzet voor alle kinderen die op dit moment worden misbruikt. Een ander zegt dat de roos voor alle partners is van de mensen die zijn misbruikt want zij vormen met elkaar ook een lotgenotengroep. Het is al met al een mooi ritueel, het zorgt voor kippenvel.

Na een heerlijke lunch gaat het middagprogramma van start. Een zeven tal workshops gaan verzorgd worden door een groep enthousiaste vrijwilligers. De deelnemers gaan in groepen van tien personen de workshop van hun voorkeur volgen. Van stembevrijding en partnerworkshop tot de wind door je haren voelen op de motor. Het kan allemaal.

Weerbaarheid is de naam van de workshop die ik mag bijwonen. Verzorgd door Eric en Christa, zij leiden deze workshop voor onze doelgroep niet voor het eerst. En dat is te merken. Op een rustig tempo gaan we van start. Na een korte introductie gaan we eerst maar eens opwarmen, het magische is dat het opwarmen zorgt voor een leeg hoofd. En dus is er ruimte om te luisteren naar de instructies van de verschillende technieken. Desondanks is het zwaar, ik vind het zwaar. Iedereen doet vol overgave mee en wanneer iemand iets moeilijk vindt, op wat voor een manier dan ook, merken Eric en Christa dit direct op. Dit helpt. Gedurende de workshop ontstaat er iets meer vertrouwen merk ik. Vertrouwen in de trainers maar wat nog belangrijker is, vertrouwen in mijn eigen kunnen. Het laatste onderdeel is het doorbreken van een houten plankje met je blote vuist. De plankjes worden uitgereikt en met een watervaste stift maakt iedere deelnemer de volgende zin af; Ik breek met…. Er wordt benoemd dat er ook nog dunnere plankjes zijn. Ik zucht van opluchting. Voor mij voelt het als een escape want ik ben er van overtuigd dat mijn plankje echt niet zal breken. Maar ik vergis me want het plankje gaat zeker doormidden. Gaaf! Ik breek met ‘wat is geweest’ in de ruimste zin van het woord. Het mooie vind ik dat Eric ieder plankje hardop mocht voorlezen. Daar uit blijkt dat de groep na twee uur al veilig genoeg was geworden. Heel bijzonder. Het warme bad van Revief helpt mee, met het delen van onze struggles. Door een troost te zijn. Terwijl een aantal deelnemers zeggen dat ze het gebroken plankje mee naar huis nemen, wil ik het graag daar laten. En ook dat is goed en mag gewoon.

De ronkende motoren van Knights Templar Motorcyclist Charity scheuren het terrein af, een teken dat alle workshops zijn afgelopen.

De afsluiting van deze bijzondere dag staat al vlak voor onze neus en dus gaan we terug naar de plenaire zaal. Therese voert het dankwoord en doet de afsluiting van vandaag. Rosemary zingt het Revief lied en een ieder die nog wat wil delen krijgt hiervoor de ruimte. Ook krijgt iedere deelnemer nog een liefdevolle gevulde goodie bag mee naar huis.

We sluiten af met een hapje en een drankje en we kijken terug op weer een geslaagde editie van de dag van het misbruikte kind.

~Jovanka~